سمیع رفیع
همتي گر هست ترك ِ زُهـــد و تقوا كن (رفيع)
اين دل ِ بي نشــــــه گِـــــردابيست درياي ِ ترا
مسدس تركيب
نالهء شبگير
بخـــــدا بــــار غمت خسته و دلگيرم كرد
چون دل خون شده يك نالهء شبگيرم كرد
طــــــرهء زلف تو نيز حلقهء زنجيرم كرد
شــورش هر مژه ات كار دو صد تيرم كرد
بجــــز آن حسرت ديدار كه اكســــيرم كرد
شـــــرح اين قصهء هجران دگر پيرم كرد
مبر از ياد كه مــــــــا را دل افگاري هست
هــر گلي زين چمن از قامت دلداري هست
ســــــيل غم ميبَرَدم خــــــانه خرابم امشب
سوختم ســـــــــوختم و سينه كبابم امشب
ساقيا ! آر و بده جام شـــــــــــرابم امشب
مطرب و چنگ و ني و ســاز ربابم امشب
خسروا ! گـــــر بكني كار ثــــــوابم امشب
دور كن بــهر خدا رنگ نقـــــــــابم امشب
اينقدر نـــاله و فــــــــــــرياد كشيدن تا كي
هر زمان تيشهء فـــــــرهاد چشيدن تا كي
در رهء فقر و فــــــنا خـــــار مُــغيلان بهتر
در دل شـــب سخن باده فروشـــــــــان بهتر
عــاشق ســــــوخته را ديدهء گـــــريان بهتر
بيدل و بيخبر و بي سـر و ســــــامــان بهتر
گــــر وفـــــــــا ميطلبي خــدمت آسان بهتر
چــــون ترا نيست توان سلســله پايان بهتر
جان من عاشق جانباز خــــــريداري داشت
رقص رومي و حلاج بر سر بازاري داشت
اي كه بر عـــــــالم اَسرار ترا راهي نيست
خوشــــدلي ليك ترا نزد كسي جاهي نيست
بسكه افســـــــرده دلي بزم ترا آهي نيست
بر لبت ذكــر رُخ دوست سحرگاهي نيست
حاصــــــل عمر دگر قصهء كوتاهي نيست
منكر عشق شدن جز دل گمــــراهي نيست
خيز در چشــــــم دلت سرمهء اِدراك انداز
( بر رُخ او نظـــــر از آيينـهء پاك انداز )
سميع رفيع....04.08.04
جلوهء یار
بيـــــــا که سیل غمت موجه های توفان شد
بیا که یاد رُخت روضه هــــای رضوان شد
طــــواف کعبهء کویت به گریه کردم دوش
در آن حریم که مرغ دلم خــــوش ا لحان شد
نیازمــــــند بلای تــــــوام مــــــــــرا دریاب
که در ازل خط و خال تو نقش و پیمان شد
به ســــر نبُرد دلــــــــم بی خیال تو هر گز
بجز هـــوای تو هر لحظه گور و زندان شد
مــــقام و عشق و طریقت بدیده کردیم سَیر
نبود عــــــافیت و هــــــرچه بود ویران شد
نثار یار کنم گــــــــوهری که در جان است
که جــلوه هاش (رفیع) آیه های قــــرآن شد
سمیع (رفیع)
طبع رسا
فـــــــروغ طبع رسايت چمن طراز شده
فـــــــداي حُسن كلامي كه اهل راز شده
چسان شگوفه دهد باغ گر بهاري نيست
حكايتيست كــــه تفصــــيل آن دراز شده
رمــــــوز قطره زگوهر توان سراغ نمود
نمــــاز و ناز و نياز اين همه جواز شده
خوشـــــا دمي كه شود ديده قــــابل ديدن
سخاوتيست كــــزان يار دلــــــنواز شده
كنون كه عشــــرت ديدارِ دولتت باقيست
هـــــــزار شكر كه اين حاجتت مجاز شده
وصــــال دوست ميسر شــــــود ترا ليكن
نصيب شمع (رفيع) حسرت و گداز شده
سميع (رفيع)
آهنگ صداقت
از عقل چه گويم
در عالم اوهام نخواهم قفسي را
تنديس هوس را
در خويش نجويم
در سينهء آرام نخواهم جَرَسي را
اي جمله عزيزان !
رفتيد و نيآمد خبري زين همه رفتن
اين هم سفري بود
بر وعدهء ديدار
حيرت به سري بود
چون هيچ نبود يك اثري زين همه گفتن
ما نيز شنيديم
آهنگ صداقت
در دوست تنيديم
غواصي ما در هنرش رنگ جفا بود
خود كامي خود را
بي رنگ شكستيم
بد نامي خود را
بر دوش كشيديم عيان سنگ وفا بود
سميع رفيع
شُهرت
شُهرت مي پرستي ام حـاصل رنگ و بوي تست
چشمة آب زندگي گــــربرســد ز جـــــــوي تست
آيينة امـــيد را جلوة صـــــــد بـــــهار هـــــا ست
خــــــاكم و خاكساريم حسرت هاي و هوي تست
سيرو ســــــلوك معني ام هست بيرون اين محيط
محـــرم اين زمين نيم عـــــــزم دلم به كوي تست
سعي و تلاش و كــــــوششم فيض گشاي من نشد
عقدة اين گـــره هــــا بســـــــته به تار موي تست
نيست طبع رســـــــاي من مايل ســــــــاز عافيت
شــــــور و نواي موج دل آمـد و رفت پوي تست
همت شور بلـــــــبلم كرد فــــــــغان در اين چمن
طرز كلام نازكم جــــــــوهر پاك خــــــوي تست
گشـــــت (رفيع) ناتوان عــــــــــــاشق وبيقرار تو
داغ به دل چو لاله ســــان نعره زنان بسوي تست
سميع(رفيع)
عُرس مولانا
خوش ميروى در جان من اى جان و
اى ايمان من
اى محنت هــــــــــــجران
من اى هستى پنهان من
اندر دل شبهاى تار چون سبحه هــــــاى بى شمار
ذكــــــــــــر تو
گـــــويم بار بار اى آيهء قـران من
چــــون لاله خونين جگر داغم ســـــراپا سر بسر
جامى بده بارِ
دگـــــــــــر اى ســــاقى مســتان من
كردى مرا تو بى زبان از خويش و از عــالم نهان
دادم بتو دل را
عـــــــــيان اى رشتهء پيــــمان من
عمر عزیز قربان تو این سینه ها بریان تو
دل هاشده نالان تو ای غنچهَ خندان من
در كوه تو ســـــــر باختــــــم
شمشير عشقت تاختم
با عهدو پيــــــــــمان
ســاختم اى مشعل سوزان من
ترك سرو سودا كنى يا خويش چـــــــون دريا كنى
در عـــــــــرش واويلا كنى
اى قــدرت يــزدان من
شاعر ز لطفت در بيان عــــارف شده شيرين زبان
كس نيست جز تو در جهان اى
مرغ خوش الحان من
اى داورِ مُلك ســـــخن اى زينت ســــــــــرو چمن
يعقوب را تو
پيــــــــــــراهن اى يوسف كنـعان من
گيـــــــرم ز تو درس وفا آيينه را ســـــــــازم جلا
ا
تا با تو گـــــــردم
آشــــنا اى روضهء رضــوان من
عشقت بجان مى پرورد از صــدق دل شد چاكرت
باشد (رفيع)
فرمانبرت اى چشمهء حيـــــــوان من